'Ik kan nu meer dan ik ooit had verwacht!'
Op mijn veertiende kreeg ik botkanker, waardoor mijn been geamputeerd moest worden. Ik had toen nog uitzaaiingen, waardoor ik gelijk na mijn amputatie weer door moest met chemorondes en operaties. Doordat ik nog ziek was, kon ik pas een half jaar na mijn amputatie mijn eerste prothese passen en stappen gaan maken. Daarvoor had ik namelijk nog veel last van wondjes en infecties. Eigenlijk wilde ik gelijk al een prothese en vooruit kunnen gaan, dus dat wachten duurde voor mij super lang. Die zes maanden voelden echt als jaren. Op het moment dat je dan eindelijk een prothese krijgt, moet je dat rustig opbouwen. Maar het liefste wilde ik er vol gas voor gaan, ik was zo blij dat ik eindelijk weer kon lopen.
Hoe ging het lopen op jouw prothese?
Dat ging best snel. Ik weet nog dat de fysio zei dat ik eerst drie maanden met een kruk moest lopen. Maar toen er twee maanden voorbij waren, heb ik de krukken in een hoek gegooid en ben ik zonder gaan lopen. Na een paar maanden kon ik lange afstanden lopen en nu doe ik er echt alles mee. Soms blijf ik mezelf wel verbazen. Ik kan nu meer dan ik ooit had verwacht!
Waarin verbaas je jezelf?
Ik doe veel aan sport, bijvoorbeeld skiën. Toen ik ziek was, werd ik meegevraagd door Winterkolder om mee te gaan op skikamp. Ik skiede vroeger altijd al, maar dan op twee benen. Dus moest ik weer opnieuw leren skiën. Dat is heel anders, omdat je bij de ene bocht wel staat op je eigen dalbeen, maar bij de andere moet je over je gewicht heen hangen en dat is in het begin heel gek om te doen. In het begin ging het dus niet heel goed. Inmiddels ben ik drie keer meegeweest en ga ik dan gewoon met hele hoge snelheden die berg af. Ik vind het zo leuk om te doen! Ik ben nooit echt bang. En als ik val, dan sta ik wel weer op.
Doe je nog andere sporten?
Ik ben ook begonnen met hardlopen. Vroeger was ik altijd al sportief en ik vind bewegen sowieso heel leuk. Na mijn beenamputatie bedacht ik me wat mij leuk zou lijken om te kunnen doen. Toen deed ik eens mee met een hardloopclinic van Frank Dik bij De Hoogstraat. Toen vond ik dat heel leuk en sinds dien ben ik elke zaterdag op de hardloopbaan in Hoorn te vinden. Ik heb nu ook mijn eigen blade. En vind ik het ook heel leuk om ver te springen. Ik houd wel een beetje van actie. Het is hobbymatig, maar ik ben wel steeds meer bezig om harder en meer te trainen om misschien binnenkort een wedstrijdje te doen.
Hoe bevallen looptrainingen bij Frank Dik?
Frank kan hele goede tips geven, waar je echt iets aan hebt. In het begin vooral, toen liep ik natuurlijk wat minder goed. Die tips kon ik meenemen in het dagelijks lopen, waardoor ik veel beter ben gaan lopen. Maar het is niet alleen maar serieus, hij kan ook grapjes maken over dat ik bijvoorbeeld weer mijn been of arm niet goed heb of dat ik weer iets verkeerd doe wat ik al tien keer te horen heb gekregen. Dat maakt het ook wel heel erg leuk.
Heb je naast beweegtrainer Frank, ook altijd dezelfde instrumentmaker?
Ja, vroeger zat ik bij Bert toen ik nog onder de 18 was en sinds een tijdje heb ik Rachel. Heel fijn, want ze weet precies wat ik er allemaal mee doe en wat er dan gemaakt moet worden. En dat het dus tegen een stootje moet kunnen!
Zijn er moeilijkheden in jouw studie, omdat je een beenprothese hebt?
Ik zit nu halverwege mijn studie verpleegkunde en eigenlijk gaat het allemaal erg goed. Ik kreeg op school gelijk te horen dat ik altijd ergens terecht kon, dat heet dan studie met functiebeperking. Dus mocht ik ergens tegenaan lopen, kan ik daar altijd terecht. Maar eigenlijk merk ik dat het allemaal wel goed gaat, weinig problemen. Alleen is veel lopen een dingetje in de zorg, maar dat gaat prima. Veel zorginstellingen hebben heel wat trappen. Ik kan wel traplopen, maar het is net een stukje zwaarder. Omdat ik lange benen heb, pak ik soms gelijk twee treden tegelijk en dan loop ik zo de trap op. Maar als ik vier verdiepingen aan trappen zie, dan pak ik toch wel echt de lift!
